To trwa od jakichś dwóch tygodni. W ostatnich dniach zaczęło mnie przerastać, a dzisiaj nerwy puściły. Wypłakałam się w rękaw przyjaciółki, a najgorsze że wcale mi nie ulżyło. Chciałabym jeszcze popłakać. Może łez było za mało?
Poprosiła, żebym po skończonej lekcji została. Przez 45 minut ściskało mnie w żołądku, starałam się nie patrzeć na twarze koleżanek pełne niepokoju, a wręcz przerażenia. Po dzwonku zostałyśmy w klasie same: ja siedząca przy ławce ze złożonymi dłońmi i ona przy swoim biurku. Niby taka jak zawsze, ale jednak inna. Nie chcę wymieniać jej nazwiska czy imienia.
Zaczęła mówić. Padały kolejne zarzuty i groźby. Przez 10 minut wykrztusiłam tylko, że żałuję. Więcej nie dała mi powiedzieć. Wiedziałam sama, że moje słowa nie są nic warte, zwłaszcza że nawet nie chciała ze mną rozmawiać. Zastanawiałam się, dlaczego cały ten jad i żółć zostały wylane tylko na mnie. Nie chciałam jednak być 'kablem', nie chciałam wypowiedzieć nazwiska żadnej z tych, które brały ze mną udział w tej dziecinadzie, bo są dla mnie zbyt ważne.
Za drzwiami czekała na mnie O. Gardło zawinęło mi się w supeł, czułam wilgoć w oczach. Machnęłam ręką w kierunku schodów. W szatni rozpłakałam się na dobre. To był moment największego zdesperowania.
W domu długo rozmawiałam z Alkiem na ryjbuku. Jest w rozsypce. W końcu jest jedną z osób, które poniosą konsekwencje. Powiedziała, że chce uciec z domu. Albo coś sobie zrobić. Nie, to bez sensu, musimy dać sobie radę, musimy powiedzieć o tym komuś zaufanemu. Wychowawczyni. Mart. Tata.
Część historii poznał, jutro pozna drugą. Liczę, że pomoże mi się z tego wygrzebać. Wiedziałam, że ta sprawa nie ucichnie tak szybko. I że jeszcze długo się nie skończy. Pocieszające są telefony i smsy od znajomych.
Źródło to poprzedni wpis, ja nie chcę mówić niczego wprost.
Na pewno znalazłaś się w trudnej sytuacji i tak jak już napisałaś - myślę, że teraz ważne jest, żebyś znalazła kogoś zaufanego, komu mogłabyś o tym powiedzieć. Powiedzmy, że kiedyś spotkało mnie coś podobnego, tylko że to dotyczyło bezpośrednio mnie i jednej z nauczycielek. Ugh, to było straszne, nawet nie chcę wracać do tego myślami, ale w końcu się ułożyło i było już całkiem normalnie. Wychowawczyni na pewno Was zrozumie i wysłucha. Powodzenia, trzymaj się. :)
OdpowiedzUsuńne wim o co chodzi, zaraz przeczytam poprzedni post. ale tak jak powiedziala osoba wyzej, trzeba znakezc kogos godnego zaufania, wtedy bedzie nam latwej z tym wszstkim, trzymaj se! :>
OdpowiedzUsuńja sie siebie nie boje ;)
Takie kłopoty przez kilka wpisów na ask.fm?
OdpowiedzUsuńTeraz wiem, jak to w ogóle wyszło na jaw, i nie dziwię się, że zrobiła się z tego taka afera. Nazwisko osoby za to odpowiedzialnej mówi wszystko :x
UsuńTrzymaj się. Ze wszystkiego da się wyjść, wszystkie rany się kiedyś zagoją. Jakkolwiek źle jest teraz i bez względu na to, jak mocno jesteś teraz załamana.
OdpowiedzUsuńchodzi o wpisy na ask.fm? u mnie pewnie by to olali, bo było kilka gorszych rzeczy - co szkoła to obyczaj. życzę ci, żebyś była silna i to wytrzymała :) oby było tylko lepiej.
OdpowiedzUsuń